Lieveheersbeestjes en ik: de kennismaking
Lieveheersbeestjes en ik, de kennismaking
Vorige week sloot ik mijn blog af, door te schrijven dat heel wat tranen en goede gesprekken ervoor hadden gezorgd dat ik weer beter kon zien wat er wel was en dat ik voorzichtig durfde te luisteren naar de stem van mijn hart.
Kijken, hielp mij om te zien wat er was in onze achter tuin. Een kleine tuin in het centrum van Utrecht. Twee pruimenbomen lieten mij zien hoe krachtig de natuur is. Geleid tegen een stenen muur om niet teveel ruimte in beslag te nemen, groeiden de bomen krachtig. In het voorjaar verleiden ze met hun bloemenpracht en geur de bijen om hun bloesems te bestuiven, waarna wij in de zomer mochten genieten van de vruchten die ze droegen.
Zonder te weten wat ze moesten worden, groeiden deze bomen uit tot krachtige bomen die het lef hadden om het mooiste van zichzelf te laten zien en hun weelde met iedereen te delen. Wow, wat een prachtig gegeven.
Bladluis overlast
Op een zomerse dag in 2011 kwam onze buurvrouw op bezoek om aan te geven dat deze bomen voor overlast zorgden. De bomen zaten onder de bladluis en de honingdauw, het teveel aan bladsuikers, die de bladluizen uitscheiden lande als een kleverige massa op hun tuinstoelen. Dat is natuurlijk niet fijn, dus ik ging op zoek naar een oplossing. Een zoektocht op internet leverde niet veel meer op dan diverse spuitbussen die ons van de bladluis af zouden helpen. Sommige met gif, effectief maar schadelijk, andere 100% natuurlijk. Dat wekt de suggestie dat het niet schadelijk is, maar ik wist dat dat zeker niet altijd het geval is. Denk maar aan asbest, 100% natuurlijk, maar dat ademen wij liever ook niet in. Dus ik ging door met mijn zoektocht naar een respectvolle oplossing voor mens, dier en milieu om de bladluizen mee te kunnen bestrijden.
De oplossing tegen bladluis
Het was even zoeken, maar toen zag ik op internet een fantastische oplossing! Ik las dat er in de tuinbouw veel gebruik gemaakt werd van lieveheersbeestjes als bestrijder van bladluizen. Dat moest ik hebben! Dus ik ging, in het plantsoen aan het einde van onze straat, op zoek naar lieveheersbeestjes. Verzamelde ze in een doosje en zetten ze één voor één op de pruimenboom. Super, ik werd er helemaal blij van.
Helaas bleek deze oplossing minder super dan ik dacht. De lieveheersbeestjes vlogen weg en slechts een enkeling bleef achter. Mooi, maar te weinig om de bladluis overlast te laten verdwijnen. En zo vervolgde ik mijn zoektocht. Hoe deden die tuinders dat dan? Tijdens mijn zoektocht leerde ik iets nieuws; De levenscyclus van het lieveheersbeestje. Lieveheersbeestjes komen als larve uit een eitje, vervellen vervolgens drie keer en daarna verpoppen ze zich. Na 2 tot 3 dagen kruipen ze als volwassen lieveheersbeestje, zoals velen van ons het kennen, uit de pop. Dat had ik op school niet geleerd, wow!
Of toch niet?
Dit was niet alleen gaaf om te leren, het was ook meteen de oplossing voor mijn probleem. Larven van het lieveheersbeestje kunnen namelijk helemaal niet vliegen en willen wel heel veel bladluizen eten, om zo uit te kunnen groeien tot een volwassen lieveheersbeestje. De larven kunnen dus uitgezet worden op een plek met veel bladluis zonder dat ze wegvliegen en zo mijn bladluis probleem oplossen. Joepie!
Het vinden van de larven was echter een stuk lastiger dan het vinden van de volwassen lieveheersbeestjes, dus ik besloot ze via internet te bestellen. Alleen daar ging het mis. In een wereld waar we bijna alles kunnen kopen, had ik het ‘bijna’ deel van ‘bijna alles’ gevonden. De larven waren niet te koop voor consumenten.
Dat voelde vreemd. Lieveheersbeestjes waren wel te koop voor tuinders, maar niet voor de consument. Wat zou daar het verhaal achter zijn?
Olivier
Geplaatst op dinsdag 14 mei 2019 16:59
Aha, in een andere blog (https://www.roodmetzwartestippen.nl/blogs/blog/aan-consumenten-kun-je-geen-geld-verdienen/) lees ik de antwoorden!
Toon meer
